Amorgos, an island in the sun

https://youtu.be/erG5rgNYSdk

Weezer – Island in the sun

On an island in the sun, we’ll be playing and having fun.

Deze lyrics katapulteerden mij al van kleins af aan naar een onbewoond eiland. En nu heb ik het gevoel dat ik er eindelijk naartoe ga … Mijn bestemming? Amorgos in Griekenland!

Het was begin september, en ik besliste last minute mijn week verlof onder de Griekse zon door te brengen. Ik veranderde mijn locatie op Tinder van Gent naar Athene, en zette voor de eerste keer een onderschrift bij mijn Tinderprofiel:

‘Traveling to Athens next week. A tour and dinner with a local would be nice!’

Oh god, what did I do? Een halfuur later meldde een hoop Grieken zich maar al te graag aan voor een ‘grand tour around Athens’. Het aanbod was overweldigend, en de Grieken zagen er allesbehalve verkeerd uit! (Tinder heeft een algoritme waarbij je de populairste matches van een nieuwe locatie eerst ziet. Het was echt de ene Griekse god achter de andere. Met andere woorden, ik heb amper links geswipet!)

Wist je trouwens dat Athene ’s werelds meest flirterige stad ter wereld is? Dat belooft!

Dat merkte ik, als blondine, meteen. De Grieken bleken nogal needy en opdringerig te zijn. Tijd voor shelving dus! Voor zij die nog niet weten wat shelving is: het betekent zoveel als iemand bewaren voor later, a good fall-back option, someone you like but there might be better. (Nu ik het zo zwart op wit neerpen, klinkt het best wel hard hé? Oeps!) And all of the sudden Neal appears on the stage …

THE ARTIST

N. is een kunstenaar uit – ra, ra, ra – London, en zijn werk kan mij zeker bekoren. Ik vertelde hem over mijn reisplannen, en toen volgde een uitnodiging:

“I live on Amorgos … The island of crazy people … But it’s really good. You know it?”

*Thoughts* – Nope, but I like it already!

“It’s a magical place: locals still ride around on donkeys – that kind of vibe. I’m the English guy who doesn’t speak much Greek, but they seem to like me.”

*Thoughts* – Ok, what ferry do I book?

Amorgos appears to be nine hours from Athens by boat, but N. promises me that it is going to be an amazing trip through the Cyclades …

“I think you will like Amorgos: goats, music, wine … It has been that way for over 3000 years.”

*Thoughts* – Ok, let’s do this!

Ik voelde meteen al nattigheid:

• Hij is een knappe Londenaar.

• Hij is een creatieveling. Zijn stijl is hélemaal mijn ding!

• We hebben duidelijk een klik.

• Hij woont op een idyllisch, bijna onbewoond Grieks eiland. Als ik het opzocht, zag het er magisch uit: authentieke witte huisjes met turkoois raamwerk, gelegen in een bergachtig landschap en omgeven door de Egeïsche Zee.

Impulien dacht meteen: hey ho, let’s go! Een hartpijntje meer of minder – wat maakt het nog uit? Niemand ging deze ervaring nog van me afnemen. It’s only a crazy dream until you do it, right?

I envy his lifestyle: vandaag is hij in Griekenland, morgen in Parijs en overmorgen in London. Wat moet het bevrijdend zijn om te doen wat je gelukkig maakt op al deze mooie plekken. Hij doet mij herinneren aan mijn favoriete Griekse woord, Meraki – dat trouwens niet te vertalen valt. Het betekent doen wat je graag doet en er een stukje van jezelf in leggen. Hij lijkt dat woord te belichamen. “I’m a lucky man”, zei hij. Sure, he is …

Woelig water

Ik wachtte hem op in Athene, aan Metropoleos square. Onze ontmoeting verliep losjes en de sfeer zat meteen goed. Hij vertelde me over zijn familie, zijn kunstwerken en Amorgos, het eiland waar ik morgen ging vertoeven. We zouden opgehaald worden door een oudere man met een grote snor, Kalakatronis – een bijnaam die hij verworven heeft door zijn sterke gelijkenis met de mythische figuur. En aangezien iedereen op het eiland elkaar kent, ging het niet lang duren vooraleer mijn komst opgemerkt ging worden.

“I was thinking: A lady is visiting, I bet she would appreciate a mirror.”

Ik moest lachen toen hij me vertelde dat hij speciaal een spiegel voor mij had gekocht op de vlooienmarkt. De retsina wijn vloeide rijkelijk en we sloten de avond af met een diner opgevrolijkt met livemuziek. Hij was precies zoals ik me had voorgesteld, maar ik voelde geen vonk. Geen erg, het was een fantastische start van mijn vakantie en ik was er zeker van dat ik een goeie vriend rijker was.

Hij dacht daar duidelijk anders over … De volgende dag namen we (met een houten hoofd) de ferry naar Amorgos, en zijn tedere blik viel me meteen op. In mijn hoofd ging er gevoelsmatig een alarm af:

“Don’t fall in love with me, N.!”

Hij lachte een beetje zenuwachtig, en zei: “It might be happening already …”

Onbewust werden er meteen onzichtbare muren rondom mij opgetrokken. Ik vind hem leuk, maar niet op die manier. Het liefst van al wou ik wegrennen, maar dat ging natuurlijk niet. Ik zat vast op die boot. Impulien ging in lockdown. En dus probeerde ik gewoon eerlijk te zijn over mijn gevoel om verdere misverstanden te vermijden. (Ik moest nog enkele dagen met hem doorbrengen, op een bijna onbewoond eiland.) Ik probeerde hem uit te leggen dat hij mijn reactie niet persoonlijk moest nemen, want het ligt écht aan mij. Het ligt aan mijn patroon: de aantrekkingskracht verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer iemand openlijk zijn liefde aan mij verklaart. Leg dat maar eens uit zonder een man zijn ego te schaden … *zucht* Na zo’n moment is het altijd heel moeilijk om een houding aan te nemen. Ik moet toegeven dat ik toch even in paniek was!

Gevangen in Amorgos

Eenmaal aangekomen bleek Amorgos een ruig eiland te zijn waar elke plaats op een filmsetting lijkt, waar mensen als één grote familie samenleven en waar mensen zich verplaatsen met een ezel.

We gingen meteen door naar het Levressos strand waar duidelijk een Franse seventies vibe heerste. De zonneklopers lieten weinig aan de verbeelding over: vrouwen in monokini en mannen … wel, die lieten ook alles lekker vrij! Amorgos is geliefd bij de Fransen door ‘Le Grand Bleu’, een film die er ooit werd opgenomen en veel prijzen binnengehaald heeft. Terwijl ik van de setting genoot, tekende Neal een portret van mij. What an honour!

’s Avonds leerden we twee Parijzenaren, Régine en Francis, kennen in het restaurant. Het Parijse koppel vertelde ons dat zij de drukte van Parijs op tijd en stond inruilden voor de rust van Amorgos. Na ons diner waren ze zo vriendelijk om ons een lift naar boven te geven. Vervolgens hebben we de hele weg naar boven Franse chansons gezongen. Haha, ik had even het gevoel dat ik in mijn eigen ‘Eat Pray Love’ verhaal was terechtgekomen. We strandden in het lokale café, Feggero, dat gerund werd door de excentrieke Efi, haar man Lazarus en zijn broer Michaelis. Daar ontmoette ik de lokale dj Eloniki en Garick, gevlucht van zijn drukke leven naar zijn buitenverblijf in the middle of nowhere.

“No one will find me here”, lachte Garick.

Hij heeft vijf kinderen in Engeland, elk bij een andere vrouw. Ook nu toonde hij vol trots zijn nieuwe verovering op foto. Daar zaten we aan een grote tafel vol vreemden (en retsina) die je verwelkomden als een van hun. een vibe! Het hele eiland was precies één grote familie!

De volgende dag werd me duidelijk dat de tijd daar is blijven stilstaan. N. had geen douche en dus moest ik me behelpen met een tuinslang in de tuin. Hij had gelukkig wel een toilet, maar die moest je doorspoelen met een emmer water. En afwassen deden we aan de stenen put in de tuin. Back to basics dus! I lived off the grid, and I loved it. Op sommige momenten hoorde je zelfs niks … Dat kunnen wij ons toch niet meer voorstellen?

We trokken erop uit om het eiland te voet te verkennen en rustten even uit aan een mooi, verlaten kerkje. We keken uit over een heuse vallei. N. vertelde mij dat er ook veel mythes de ronde deden, wat het eiland nog magischer maakte. De meest opvallende was die over Lola. N. kende het exacte verhaal niet, maar ik hing aan zijn lippen toen hij erover vertelde:

“No one dares to enter the valley after sunset. It’s a ghost valley. People here are incredibly superstitious. They are convinced they will run into the ghost called Lola. It's a sexy ghost, I imagine her looking like Brigitte Bardot.”

Ook al kende ik niet alle details: ik had best wel te doen met Lola! Haha! Neal beloofde me het na te vragen bij de locals. Dit kwam hij te weten:

"She was a bride who drowned on her wedding day... her whole wedding party was lost at sea when their boat sank ... her body was washed up on the beach in her wedding dress and brought up to my village by a fisherman ... now she haunts the valley below in her white dress, searching for her lost husband."

So sad! Poor Lola.

Hoewel ik het er heerlijk vond, was ik wel elke dag op mijn hoede voor N. Ik had hem nochtans duidelijk gemaakt dat er voor mij niets meer in zit. Toch gaf hij niet op, en probeerde hij meermaals toenadering te zoeken. Hij was er rotsvast van overtuigd dat we een connectie hadden. I guess the island only had one crazy (in love) person? Ik vertrok dan ook met een dubbel gevoel: ik vond het een bloedmooi eiland, maar voelde me er tegelijkertijd gevangen. Wat ik ook zei of deed, ik had het gevoel dat mijn boodschap maar niet wou binnenkomen. Ik was dan ook opgelucht toen ik opnieuw voet aan wal mocht zetten in Athene …

Yorgos to the rescue

“What are your plans tonight?”

Ik was nog geen vijf minuten terug in Athene of ik stuurde Yorgos al een bericht. Het was 17u en ik had geen zin om de avond alleen door te brengen.

*Ping*

“Having a drink with you?”

Yes! Deze Griek was veruit de meest opvallende match die ik op Tinder had. Hij was zo aantrekkelijk dat het me zelfs intimiderende. Ik trok m’n mooiste kleedje aan en enkele uren later was het zover:

*Ping*

“I’m outside.”

Go have fun, Impulien!

Stay tuned voor het vervolg! 🤘

Impulien