Antonis (part 1)

2020 is niet alleen het jaar van mijn grote voornemen om single te blijven, maar ook het jaar van mijn bucketlist. Bovenaan mijn lijst stond ‘London by myself’. Een grote uitdaging, aangezien ik een sociaal beestje ben en graag terugval op mijn vrienden. Ik, Elien, wil als sterke single drie dagen alleen vertoeven in deze metropool. Dat wil zeggen: alleen op restaurant, alleen op café, alleen wandelen langs de Thames … Ik wilde mezelf uitdagen om toch één keer in mijn leven alleen op reis te gaan, en dat in mijn favoriete stad! Ik was ervan overtuigd dat dit me ging lukken, en boekte quasi meteen mijn treinticket …

“Hey Elien, it was awesome! Really, I couldn’t actually expect anything better than that. I had a lovely time also. And, euh, I see you soon! This is not the end of it. This is just the start of it.”

`That voice' … *zucht*

Hier start het verhaal van Antonis, mijn eerste grote obstakel van dit jaar. Ik was meteen mijn hart aan hem verloren, terwijl ik mezelf nét beloofd had om geen hartjes meer uit te delen. Writing about him makes me as soft as a Mellowcake! Misschien ben ik dan toch niet zo bad-ass als ik dacht?

Ik hoor het je al denken: ‘Lap! Het is al om zeep, en het is nog maar je eerste verhaal!’ Kijk, ik volg mijn intuïtie, ben impulsief en kom dan in dergelijke situaties terecht. Maar je hebt gelijk … Ik ging bijna alles overboord gooien voor deze Londenaar met Griekse roots! Laten we deze eigenschap van mezelf even personaliseren en haar ‘Impulientje’ noemen. Dat schrijft gemakkelijker, haha!

So, who’s the guy?

Antonis heeft Griekse roots, maar is opgegroeid in plaatsen als onderander Luxemburg en Dubai. Een kosmopoliet met Londen als uitvalsbasis. Hij is een ‘digitaal mysterieuze man’ en dus onvindbaar op social media. Hij heeft geen Facebook, geen Instagram of wat dan ook. (Jawel, ze bestaan nog!) Hij is een soort man die liever low profile blijft. Dat maakt hem mysterieus, en misschien zelfs nog aantrekkelijker? Ik zal hem dus over deze blogpost moeten vertellen wanneer ik hem nog eens zie … Sorrynotsorry!

Where it all started

Twee weken voor mijn grote uitdaging (3 maart) zat ik eigenlijk al in London met mijn bestie, Anneleen. We zaten in een pub in Bethnal Green, nog even na te genieten van mijn zalig verjaardagsweekend. Anneleen moest even naar het toilet en om de tijd wat te doden zat ik te swipen … op Tinder.

Mijn (nu niet meer zo stiekeme) gedachten wanneer ik op zijn profiel botste:

• Antonis … Zo’n mottige naam!

• Hm, vier foto’s die hij wellicht willekeurig geüpload heeft zonder na te denken over hoe hij overkomt. Dat getuigt duidelijk van een ‘I don’t give a fuck’ attitude!

I guess that’s what triggered me: een hoog enfant terrible gehalte. Ja … Nu moést ik wel naar rechts swipen! Je voelt de nattigheid al hé? Geef toe dat het wel interessant is om eens in een andere vijver te vissen. Toen m’n bestie terugkwam, had ze het al in het snotje: “No way dat jij hier binnen twee weken drie dagen alleen gaat spenderen!”

Ik zat duidelijk nog in de ontkenningsfase.

(Eigenlijk moet ik gewoon aanvaarden dat sommige mensen mij beter kennen dan mezelf.) Het geluidje op mijn gsm verraadde al wat er ging gebeuren. Ik heb een match!

*Antonis sends you a message*

“Hey Elien, how’s it going?”

Dat is nu toch wel de perfecte openingszin zeker? Geen lastige vragen, gedichtjes of overdreven complimenten. Score!

Ons gesprek geraakte in stroomversnelling en al snel werd er gepolst naar een date. De ontgoocheling was dan ook groot toen ik hem vertelde dat ik de volgende dag al terug naar België vertrok.

“Whaaat?? That sucks, wasn’t expecting that, I was hoping on a date this week.”

En daar was Impulientje, klaar om mijn grote uitdaging te saboteren: “No problem, I’ll be back in two weeks – on a mission. I want to explore London by myself, but I guess you can take me out to dinner one night?” Het was al om zeep, en ik was nog niet eens vertrokken!

Let the countdown begin

De goesting om de volgende dag naar huis te vertrekken was ver te zoeken. Maar goed, binnen twee weken ben ik alweer terug, én ik heb een date night met mijn London boy. Ik moet toegeven dat ik dit toch wel even spannend vond: afspreken met een wildvreemde, en dat in London! Met mijn motto ‘do things that scare you’ in het achterhoofd suste ik mijn geweten. Ik kon toch wel één avondje van de drie met hem spenderen. Plenty of me-time left!

En zo begon de countdown! We stalkten elkaar van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, en dat twee weken aan een stuk. We schakelden over van sms’jes naar voice messages, en dat zorgde voor een nog sterkere connectie. Echt, die diepe stem en dat Engelse accent – hot stuff! Laat ons zeggen dat er maar weinig onderwerpen niet aan bod gekomen zijn.

De vibe zat goed en mijn voornemen was steeds minder mijn prioriteit. -No shit?-

Zowel Anneleen als mijn moeder waren mij mentaal aan het voorbereiden en kwamen op de proppen met tal van rampscenario’s. Wat een fantasie hebben die twee! Ik beloofde Anneleen mijn locatie te delen, just in case I got kidnapped. Maar ik was er rotsvast van overtuigd: ik wil en zal deze man ontmoeten.

En toen zorgde COVID-19 ervoor dat ik mijn zaak moest sluiten. What a bummer!

“Take the train tomorrow, don’t wait till Sunday. We can’t take the risk of borders closing. I want to meet you so bad.”

Niet alleen Antonis, maar ook anderen speculeerden dat de grenzen mogelijks konden sluiten, en dus besloot Impulientje om een dag vroeger naar London te vertrekken. Logisch toch?

Tien minuten later waren mijn tickets omgeboekt en kon ik ineens 24u vroeger in Londen zijn. Bij Antonis. In Highbury. Dit moest zowat de spannendste date zijn die ik ooit in mijn leven zou meemaken. And I loved it!

Stay tuned voor het vervolg …

Rock on! 🤘

Impulientje