Antonis (part 2)

“At least I met you, Elien, something nice from 2020.”

Het probleem met Antonis is dat ik nooit op ‘dat punt’ ben gekomen. Het punt waarop ik voel dat ik moet wegrennen als iemand te dichtbij komt. Voorlopig zit ik ergens in die grijze zone. Ik ben er nog niet aan uit, want ik heb nog steeds het gevoel dat hij ‘the one’ kan zijn. Oh boy, mijn emotie neemt duidelijk over van mijn verstand. *face-palm* Bij hem kan ik niet anders dan mijn façade van onverschilligheid te laten vallen. Je mag nog alle voornemens van de wereld hebben, dit overviel mij écht. And when I fall (in love), I tend to fall hard.

Way to go, Impulien! Je hebt een missie te volbrengen, weet je nog? Can someone please smack her in the face? Ik heb me aangemeld voor plezier, avontuur en passie; verliefd worden stond niet op het lijstje! Voor ik het goed en wel besefte, had deze London boy een weg naar mijn hart gevonden. With this one, I got a stay in the beautiful Heartbreak Hotel.

I want my time with you

Ik zette voet aan wal in London, blakend van zelfvertrouwen. London by myself, wat een klucht! Wanneer de London Eye mij in zijn vizier had, begon het mij te dagen: ‘Elien, je spreekt af met een wildvreemde man in London. Wat als de vibe in levende lijve dan toch niet dat is? Je hebt geen hotelkamer geboekt hé voor vanavond.’

Ping!

“I’m outside the terminal, waiting for you!”

Holy fucking shitballs! There is no way back now. Ik geef toe dat ik me toch wel redelijk bad-ass voelde op dat moment. Ik gooide mijn reistas over mijn schouder en ging de grote klok tegemoet waaronder ‘I want my time with you’ in roze neonletters stond. Voor de klok staat ook mijn favoriete sculptuur: the Meeting Place Statue. Een innige omhelzing tussen een man en vrouw. Paul Day wilde met zijn sculptuur de romantiek van reizen oproepen. Little did I know Paul was right. Thanks for the heads-up, buddy!

Ping!

“I’ll be wearing my green beanie.”

Ik loop de terminal uit en zie zijn gezicht niet meteen in de massa. De paniek sloeg toe als ik ook geen groene muts terugvond: ‘Zou hij me laten zitten hebben? Zie me hier staan, you fool!’ Mijn zelfvertrouwen stond duidelijk in wankel evenwicht.

“Hey Elien!”

*Eilein uitgesproken, maar soit*

Instant crush

Opeens stopte de wereld met draaien en zag ik alleen nog maar één iets scherp: Antonis. Ik nam hem helemaal in mij op: een regenjasje, een versleten Nike sweat pants, New Balance sneakers die duidelijk al een paar jaar meegaan en een groene muts … in zijn handen. Een tik van de molen. Ik was hélemaal mijn kluts kwijt. Hij was helemaal hoe ik hem had ingebeeld, maar dan tien keer beter. Ik denk niet dat hij de standaardman is die íedereen aantrekkelijk zou vinden, maar voor mij klopte het plaatje: zijn nonchalante uitstraling, zijn diepe blik, zijn warrige haar (ik wil er zo graag mijn handen in wrijven) … Ik was onmiddellijk verkocht!

Hij maakte het mij onmogelijk om nog ‘mijn coole zelf' te zijn. Hij kwam zo zelfzeker over en had absoluut geen moeite om mij recht in de ogen te kijken. Unlike me, who left my confidence and big mouth right where I met him. Het viel waarschijnlijk uit mijn extreem zware en overladen reistas, die hij per se wou dragen. Het heeft welgeteld 0,01 seconden geduurd om mijn voornemen overboord te gooien en mij volledig over te geven aan deze London boy.

“I’m so happy you packed for two weeks.” En zo werd het ijs gebroken. Highbury is één halte verderop en hij neemt me mee richting metro. De roltrap die ons naar beneden brengt lijkt eindeloos lang en ik draai me naar hem toe. De manier waarop hij naar me keek, bracht me echt helemaal van mijn stuk. Ik gaf hem een kus. Wait, what? Euh, dat was niet de bedoeling! Awkard … “Do you feel nervous?”, grapte hij. “Yes, obviously!” Hij lachte en porde me in mijn zij. Hij was duidelijk gecharmeerd en dat stelde me meteen gerust. De adrenaline raasde door mijn lijf en het voelde o zo verslavend.

In de metro voelde ik de spanning in de lucht. Het liefst van al wou ik om zijn hals vliegen, maar laten we onszelf even onder controle houden, shall we? Na tien minuten arriveerden we in Highbury & Islington Station. Wanneer we bovengronds komen, ben ik best verbaasd: Highbury lijkt helemaal niet op de andere buurten van London. Het werd me meteen duidelijk dat hier de upper class woont. Ik keek bedenkelijk naar zijn versleten Nike sweat pants, en probeerde de link te leggen met de keurige huisjes. Ik had helemaal niet verwacht in een buurt als deze terecht te komen.

Antonis stond er op om eerst langs zijn favoriete pub te passeren, alvorens we mijn reistas bij hem thuis dropten. “It’s just a bit weird to take you straight to my home, isn’t it?”, grapte hij. Ik moest erom lachen, want hij had wel een punt. Na enkele glazen wijn gingen de zenuwen (eindelijk) gaan liggen. (Lees: geen out of the blue kussen meer!)

“You look amazing”, zei hij terwijl ik erop los kletste. Ik was ongelooflijk gecharmeerd en ben gaan blozen tot achter mijn oren. His cheeky smile laat weinig aan de verbeelding over, en ik ben het helemaal met hem eens. De rekening komt geen moment te vroeg. (Hier besefte ik dat de meest impulsieve beslissingen leiden tot (liefdes)verhalen als deze!)

Heartbreak Hotel

Om de hoek, langs Highbury Fields staat zijn huis. De spanning was te snijden wanneer ik een rondleiding kreeg in zijn pastelroze huisje:

“There is a guest room right here, I just need to clean it out a bit.”

“Can I stay in your room?”, antwoordde ik voorzichtig.

“I was hoping you would say that. I didn’t feel like cleaning out this room.”

Nope, hier volgt geen nieuwe Fifty Shades Of Grey – sorry ladies! Wat ik je wel kan zeggen is dat het heel natuurlijk was om (na een voorspel van twee weken) ons over te geven aan de aantrekkingskracht. Ook al had ik hem eigenlijk nog maar een paar uur geleden in levenden lijve ontmoet. Alles voelde goed aan: zijn kus, zijn aanrakingen … Hij kende duidelijk het spel der verleiding! Het coronavirus was dan ook het perfecte excuus om binnen te blijven en van elkaars gezelschap te genieten - in alle opzichten! (Sorry, mama! Haha!)

Alles ging van een leien dakje, en dat zorgde ervoor dat mijn zelfbescherming de kop opstak. Ik verlies niet graag de controle over mezelf. Het gaat zelfs zo ver dat verliefd worden me bang maakt. Mijn gedachtenmolen schoot in gang: ‘Waarom ben ik nog steeds niet geïrriteerd door zijn aanwezigheid?’ Ik hield me ook in: ik wilde tegen hem aan slapen, maar mijn instinct keurde dat meteen af.

Op een avond lag hij op mijn schoot, omdat zijn maag wat van streek was. Ik streelde zijn gezicht en keek wellicht zeer vertederd naar hem. Hij zei plots dat het heel geruststellend aanvoelde. Ik voelde me als het ware gevangen in dat moment, alsof ik dit niet mocht niet doen van mezelf. If there was something like an emergency break for falling in love, I would have pulled it right there. Ik weet niet of hij er zelf iets van gemerkt had, maar ik wist gewoon dat hij vroeg of laat iets ging breken, mijn hart. I knew I liked him; I just didn’t plan to like him THAT much.

He felt like home for a minute and I really wanted to stay. And that’s scary! Ik wist helemaal niet waar dit naartoe ging. Binnenkort vertrok ik alweer naar huis. Wat dan? I knew that time would come, and time would be cruel.

Shoot, borders are closing!

Ondertussen stond de hele wereld outside Heartbreak Hotel op zijn kop: de Franse grenzen gingen de volgende dag sluiten en opeens werd het onduidelijk of ik wel nog thuis zou geraken. Say what?!

Stay tuned voor het vervolg …

Rock on! 🤘

Emolientje

PS: Oh boy, het is met een klein hartje dat ik zo in mijn ziel laat kijken. This is out of my comfort zone! Ik hoop dat jullie genieten van mijn verhaal en hoor heel graag jullie mening over mijn avonturen. Registreren en een feedback/reactie schrijven onder de blogpost is muuuuch appreciated. ♡ ♡ ♡