Antonis (part3)

“My dear, relax, you have a place to stay in the worst-case scenario. I don’t mind you staying here. This would take 2 weeks max. And borders will be open again.”

Wel … Mocht ik geen moeder zijn, dan zat ik wellicht nog steeds in London – en kon ik nu een boek schrijven in plaats van een driedelige blogpost. Haha! Ondertussen had Eurostar mij verzekerd dat ik zonder problemen ging thuisraken. Ik wist niet of ik nu opgelucht of teleurgesteld moest zijn.

Goodbye for now

“Don’t touch anything on your way home, I don’t want you to die of this virus”, riep ik hem nog na.

“There is nothing left to touch now you’re gone, Elien.”

Daar stond ik dan, aan te schuiven bij de check-in. Ik hield me sterk, alsof het mij niets deed, maar diep vanbinnen had ik echt hartzeer. Ik keek nog één keer achterom. Alsof ons afscheid al niet lastig genoeg was, stuurde hij me vijf minuten later deze voice message:

“Hey Elien, it was awesome! Really, I couldn’t actually expect anything better than that. I had a lovely time also. And, euh, I see you soon! This is not the end of it. This is just the start of it.”

OKAY, that will do Mr. Shakespeare!

Hoe ik me toen voelde, valt bijna niet te beschrijven. A free fall from cloud nine? Pretty close! Diep vanbinnen wou ik dat de tijd in de Heartbreak Hotel stil kon blijven staan. Het vertrekken voelde dan ook echt aan als ‘het einde’. Ik wou daar helemaal niet weg. Ik was (en ben nog steeds) kwaad op mezelf, omdat ik niet het lef heb gehad om hem te vertellen hoe ik me ECHT voelde – uit zelfbescherming. Was het wederzijds? Ik voelde ergens van wel. Hij zei namelijk op een bepaald moment: “This is just the start of it”. Ik heb alleen een beetje moeite met die ‘it’ ... Wat bedoelde hij met ‘it’?

I’m not a complete idiot: ik weet dat ik dit maar al te graag romantiseer in mijn hoofd. Ik ben waarschijnlijk meer verliefd geworden op het liefdesverhaal dan op de persoon zelf. (Alsof jullie dit geloven … Ik vrees dat ik dit mezelf gewoon wijsmaak om mijn geweten te sussen.) Het idee dat hij (letterlijk) onbereikbaar is, maakt hem net zoveel aantrekkelijker! Moest hij om de hoek in Tielt wonen, dan was ik waarschijnlijk al lang gaan lopen. Sounds like me, oops! Heeft niet iedereen de drang om net datgeen te willen dat je niet kan hebben? (Story of my life by the way!) Maar meestal sta ik aan de andere kant van het verhaal. So, this time the joke’s on me! Ik wil helemaal niet aan deze kant staan. Falling in love turns me into a fool: ik zoek troost in dingen die me aan hem doen denken. Ik blijf dus die stomme ingeblikte San Marzano tomaten kopen hé!

“You have to tell me this, I have to hear it. Really? You haven’t made a better sauce than that? Well, I guess the magic is 50% San Marzano tomatoes and 50% me.”

Well, Antonis, I guess it’s rather 30/70.

*For the not-so-secret-anymore Antonis tomato sauce, send me a DM. Haha!*

Goodbye forever?

We bleven oneindig speculeren over wanneer we elkaar eindelijk weer zouden terugzien, maar er kwam gewoon geen einde in zicht. Dus sloten we een deal: we gingen elkaar alleen maar contacteren als we ook écht iets te melden hadden.

Ik herinner me nog heel goed de eerste keer dat we elkaar 24 uur lang niet hadden gesproken. Dat ging gepaard met gemengde emoties. Hij belde me de dag nadien, vertelde me over het bezoek van zijn beste vriend en verontschuldigde zich vervolgens voor het stilzwijgen – zonder dat ik ernaar vroeg. Ik zei dat het oké was, dat ik het niet eens doorhad dat er meer dan 24 uur tussen zat. (Dat had ik duidelijk wel door, en dat voelde hij. Ik had alleen wéér het lef niet om dat te zeggen ...) Ergens wist ik dat dit vroeg of laat ging doodbloeden. Hoe kan het ook anders? Er valt steeds minder te vertellen. Er gebeurde ook gewoon niets interessants in ons leven, want we zaten allebei opgesloten tussen vier muren. En zo hoorden we elkaar maar wekelijks meer in plaats van dagelijks. I was kind of upset about it …

Don’t get me wrong, I get it. You can’t keep the spark alive in a digital world. De fysieke afstand werkt frustrerend. Je wilt hem geen ‘xxx-jes’ sturen, maar hem innig kussen. Je wilt zijn cheeky smile niet al haperend zien op een scherm. Elke dag word je meer en meer geconfronteerd met de afstand. De chemistry begon langzaam maar zeker te verdwijnen …

Message for Antonis

So, Antonis, I know you will be reading this at some point: thank you for this crazy adventure! I’m still the ‘easy come, easy go’ kind of girl, always looking for a wilder ride. So, I’m not asking for your I-can’t-live-without-you love. We are the fish that cannot be caught. When I think back to our time together, a smile appears on my face: there was fun, laughter, so much passion and you gave me the safest feeling I ever received from a stranger … that alone is priceless! You created a storm in my heart, and I enjoyed the lightening. There is a big playground right in front of us. There are places to be and people to see. Let’s go out and play! Knowing that you’re only one train ride away is a comforting thought. I’ll see you soon, hot stuff! xxx

Keep the circus, change the monkeys

Het schrijven van ons liefdesverhaal bracht me in een nostalgische bui. Ik voel dat dit de afsluiting was die ik nodig had. Het is tijd om de pagina om te slaan. Taking the trip down memory lane is just bad for my health! I believe love is something temporary rather than permanent anyway. Besides, we all know that true romance is hard to be achieved these days.

Momenteel duikt Antonis nog vaak op in mijn (dag)dromen – en dat is oké. Maar ik moest op zoek naar een remedie voor mijn hartzeer. I really want to explore what is out there. Ik wil graag opnieuw mensen ontmoeten en ontdekken wat ik wel én niet in een man zoek. Let’s find a bandage for this aching heart! Ik liet Tinder even voor wat het was en kreeg toegang tot een iets interessanter platform, een exclusieve internationale dating app waar je mannen van over heel de wereld ontmoet. Dat klinkt als het perfecte toevluchtsoord, toch?

Dat heb ik dus gedaan: ik ben op zoek gegaan naar enkele virtuele vervangers. (Lees: voer voor mijn volgende blogpost!) Iedereen doet het, dus waarom zou ik niet? Het spijt me, beste lezers, ik weet dat jullie allemaal fan waren van mijn Griekse god. Maar ik moet doorgaan! Ik moet mijn betere helft terugvinden: Impulien, waar ben je? Oh ja, dat klopt, ik heb haar in Londen achtergelaten. Er vertrekt binnenkort een trein naar Londen. Raad eens wie erop zal zitten? Oeps!

Stay tuned for this never-ending story! 🤘

Impulientje