I’m here for the snacks!

Don’t become a puppet to other people’s desires, live and create your life as you intend it to be.

Vanaf nu ga ik door het leven zonder filter, en dat is een hele verademing. Really, I couldn’t care less of what people think of me. Al heel mijn leven is het net andersom: ik ben opgegroeid met het idee dat je aan de verwachtingen van andere mensen moet voldoen. Ten eerste kan je niet voor iédereen goed doen. Je streeft met andere woorden continue naar het onmogelijke, en dat brengt enorm veel druk met zich mee die ik (en zovele anderen) echt wel kunnen missen als kiespijn. Ten tweede cijfer je jezelf daardoor helemaal weg. Vergeet niet dat het jouw leven is; je mag gerust de touwtjes in eigen handen nemen. I know it might sound a bit cocky, but you should try it; not giving a fuck is the shit! Don’t get me wrong: jullie moeten nu niet massaal gaan scheiden en helemaal wild gaan, haha, maar probeer gewoon even het idee van wat een ander van je zou denken los te laten. Het is zo bevrijdend!

I would rather be hated for what I am than loved for what I am not. Met die gedachte ben ik aan mijn persoonlijke blogposts begonnen. Ik heb mijn eigen onzekerheden blootgelegd, en paradoxaal genoeg kom ik net daardoor zelfzeker en charismatisch over. Het was alsof mijn blogposts iets losmaakte bij mijn lezers: ik had verschillende hartverscheurende gesprekken met mensen die ik anders wellicht nooit zou spreken. Ik heb geleerd dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft, en dat is een troost. Everybody is vulnerable and when you open up, others will do the same to you. Maar vergeet niet: haters gonna hate, always and forever. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die een duidelijke mening over mij hebben. Boeien! Mijn keuzes fleuren m’n leven op, punt.

Een tussendoortje

Changing my mindset somehow led me to people like Ollie. Helaas staat dit verhaal nog even on hold tot we elkaar in levende lijve zien – it’s actually happening right now! Neen, vandaag wil ik je een ander verhaal vertellen. Someone else claimed my attention last Monday …

“Ik denk dat morgen niet mag doorgaan. Ik ga al even om met iemand en het is eigenlijk echt wel leuk. Misschien moet ik mijn vrijbuitersleven even on hold zetten en kijken welke richting het uitgaat …”

Not giving a fuck betekent uiteraard niet dat er geen obstakels zijn. Diep vanbinnen ben ik nog altijd een romantische ziel die niet graag alleen is – of ik het nu wil of niet. Mijn obstakel heeft een naam, maar deze mag ik helaas niet met jullie delen.

We hadden voor het eerst afgesproken aan Gent Zuid, voor een wandeldate. Zijn Tinderprofiel gaf mij geen duidelijke foto; het was dus gissen naar mijn (alweer) digitaal mysterieuze man toen ik hem stond op te wachten. Spannend! ‘Hm, was het die knapperd maar’, dacht ik. And guess what? Toen hij op mij afstapte, wist ik dat mijn wens was uitgekomen. Ik voelde me meteen tot hem aangetrokken: he’s not only easy on the eye, but he’s also good company. Ik kan zijn geplaag appreciëren en ik voel dat hij ook geniet van mijn aandacht. Al snel stond er een volgende ontmoeting op de agenda: I wanted more! (Ik gebruik nog steeds zeer bewust ‘ontmoeting’ in plaats van ‘date’; anders ga ik weer gaan lopen!)

Ik ben pas voor de verleiding bezweken op onze derde ontmoeting. De setting was perfect: we waren ‘Coupling’ aan het bingewatchen op Youtube (aanrader!) en er hing duidelijk elektriciteit in de lucht. Ik ging ervoor en kuste hem innig! (Here I go again; only this time it was intentional.) Mijn kus werd niet alleen beantwoord, maar leidde ook tot meer ... RED ALERT, RED ALERT! De paniek bekroop me alweer diezelfde nacht: ik moest hem friendzonen – al leek dat gemakkelijker gezegd dan gedaan!

Our situationship

Sinds onze befaamde derde ontmoeting was het om één of andere reden moeilijk om een vrij moment te vinden in onze agenda. (Achteraf werd duidelijk waarom.) Ik was hem misschien ook wel wat aan het ontwijken, as he checks too many boxes on my list. I was keeping him on a safe distance! En toch was ik meestal degene die zijn aandacht opzocht. Ik kreeg die eerste kus maar niet uit mijn hoofd en hij kwam geregeld tevoorschijn in mijn dagdromen. Hij stuurde altijd netjes terug. He was not all over the place, wat perfect was voor mijn runner’s instinct. Ik kan mijn vrijheid nu nog niet opgeven, en ik ben mij maar al te goed bewust van het gevaar, hij dus.

Toen kreeg ik dat bewuste sms’je. Het kwam met gemixte emoties. Ik had er best wel naar uitgekeken om hem terug te zien na vierhonderd mislukte pogingen. Mijn ingesteldheid komt dan ook altijd met winnen én verliezen. Híj heeft beslist om verder te gaan. Suddenly, he was off the radar. Pas op, ik ben blij voor hem hé! Ik gun het hem volledig! Of course, he can’t wait for Impulien to come to her senses …

"So, tell me, what’s she like?”

Vierentwintig uur later zaten we op een terrasje aan de Graslei, ook al gingen we elkaar initieel niet ontmoeten. Het is de nationale feestdag van België en we besloten alsnog af te spreken. We’re adults, right? We can leave the fireworks behind. Al was het wel moeilijk om de aantrekkingskracht te negeren! Maar goed, hij heeft zichzelf gefriendzoned, because I had a hard time doing it. Het gevaar is geweken. Ik moet blij zijn, toch? Ik probeer niet te veel stil te staan bij ‘what if’, maar denk eerder aan ‘what’s next’. It’s fine, but – just to be clear – I do give a shit about him.

Relationships zijn duidelijk nog niet aan mij besteed, dergelijke situaties daarentegen wel. I don’t have relationships, but situationships. It’s my version of relationships en het klinkt net ietsje minder serieus, toch? Hihi …

Rock on! 🤘

Impulien